કંજૂસ કાકાના આશીર્વાદ

 

કંજૂસ કાકાના આશીર્વાદ

વિરલ અને ચતુરા મૂંઝાયા હતા. મૂંઝાવાનું  યોગ્ય કારણ હતું. આજે સાંજે  અમદાવાદથી મહેશકાકા આવવાના હતા. અને મહેશ કાકા એટલે ? એમને સાચવવા કંઇ સહેલા નહોતા એનો અનુભવ અનેક વાર તેમને થઇ ચૂકયો હતો.

એક તો ઘરમાં દીકરીના લગ્નનો પ્રસંગ નજીક આવતો હતો. એની જોગવાઇ હજુ થઇ નહોતી.એક સાંધો ત્યાં તેર તૂટે એવી પરિશ્થિતી હતી. દિવસે દિવસે મૂંઝવણ વધતી જતી હતી. હજુ સુધી  પૈસાનો મેળ પડયો નહોતો. કાશ ! આજે અનીશ હોત તો..! વિરલને પુત્ર અનીશની યાદ આવે એ સ્વાભાવિક હતું. વીસ વરસનો અનીશ હ્જુ તો કમાવાનું શરૂ કરે એ પહેલા જ મોટું ગામતરૂ કરી ગયો હતો. મહિનાઓ સુધી ઘરમાં માતમ છવાયું હતું. પણ કાળ પાસે કોનું ચાલ્યું છે ? ચતુરાના આંસુ સૂકાતા નહોતા. પણ આખરે શો મસ્ટ ગો ઓન..ની જેમ જીવન ફરી એકવાર વહેતું રહ્યું હતું. એ સિવાય બીજો ઉપાય પણ કયાં હતો ? ચાર વરસ પહેલા એક અકસ્માતમાં ચાલ્યા હયા પુત્રને યાદે વિરલભાની આંખો ફરી એકવાર આજે ભીની બની રહી.

દીકરીના લગ્ન માટે કયાંકથી લોન મળી જાય એ માટેના પ્રયત્નો ચાલુ હતા. મળશે કે કેમ એ સવાલ હતો. નહીંતર પ્રસંગ કેમ ઉકેલાશે એની ચિંતામાં ઉંઘ પતિ પત્ની બંનેની ઉંઘ ઉડી ગઇ હતી.

આવા સંજોગોમાં મહેશકાકા અહીં તબિયત બતાવવા આવવાના હતા. મુંબઇ જેવા શહેરમાં મહેમાનને સાચવવા આમ પણ અઘરા બની રહેતા હોય છે. એમાં મહેશકાકાનો પહેલાનો અનુભવ સારો નહોતો. અને એ કંઇ સગા કાકા તો હતા નહી. દૂરના સગપણે કાકા થતા હતા. અને મોટી ઉમરને લીધે કુટુંબમાં બધા તેમનું માન જાળવતા હતા. બે વરસ પહેલાં કાકી મરી ગયા પછી કાકા સાવ એકલા પડી ગયા હતા.અને તેથી કોઇને ને કોઇને ઘેર જઇ ચડતા. એમાં વિરલ અને ચતુરાનો વારો અવારનવાર આવતો રહેતો. ગમે કે ન ગમે..ઇચ્છાએ કે અનિચ્છાએ પણ વિરલ અને ચતુરા કાકાની સગવડ સાચવતા અને તેમને માન આપતા. પતિ પત્ની બંનેનો સ્વભાવ પહેલેથી જ માયાળૂ હતો. તેથી વિચારતા કે બિચારા કાકા એકલા પડી ગયા છે. તો ભલે થોડા દિવસો રહી જતા.કાકાને સંતાન તો હતા નહી. જોકે કાકા પાસે બહું નહીં તો યે પોતે આરામથી,છૂટથી રહી શકે એટલી મિલ્કત તો જરૂર હતી. પણ કોઇ માટે વાપરતા કાકા શીખ્યા જ નહોતા.

 પાછું કાકા આવે એટલે તેમની જાતજાતની ડીમાન્ડ  પૂરી કરવી પડતી.અને કાકા તો પૂરા  કંજૂસ. ચમડી તૂટે પણ દમડી ન છૂટે..કાકા આવે એટલે ખર્ચો કેટલો વધી જતો અને તેને પહોંચી વળવા માટે શું શું કરવું પડતું એ વિરલ અને ચતુરાનું મન જ જાણતું હતું.

સવારે નાસ્તામાં થોડું વહેલું મોડું થાય તો પણ કાકાનો મિજાજ જતો. તેમને સવારે ગરમા ગરમ નાસ્તો જોઇએ.બપોરે જમવામાં પણ બધું વ્યવ્સ્થિત જોઇએ.એમાં એક વસ્તુ પણ ઓછી ન ચાલે. ઘરમાં તેમની બૂમ સતત સંભળાતી જ રહેતી. દીકરી તેજલને પણ ઉભે પગે રાખતા. બધા ત્રાસી જતા પણ કોઇ ઉપાય નહોતો. ના કેમ પાડી શકાય ? અહીં ન આવો એવું પણ કેમ કહી શકાય ?

વિરલ, શું કરીશું ?

શું થઇ શકે ? જેવા નસીબ..બીજું શું ? પાછી આ વખતે તો તબિયત સારી નથી એવું કહે છે એથી ઘર માથે લેશે.

ઠીક છે.જે થાય તે સાચું.

સાંજે મહેશકાકા આવ્યા.

આ વખતે કાકા પૂરા દસ દિવસ રોકાવાના હતા.. વિરલને રજા મળે એમ નહોતી તેથી ચતુરા અને દીકરી તેજલ પર તેમને હોસ્પીટલમાં બતાવવા લઇ જવાની જવાબદારી આવી હતી. મુંબઇ માં હોસ્પીટલના ધક્કા એટલે આખો દિવસ એમાં જ વીતી જતો.લોકલ ટ્રેનમાં ધક્કા ખાવા અને એમાં કાકાને સાચવીને લઇ જવા.ટેક્ષીનો ખર્ચો પોસાય એમ  નહોતો.છતાં સાંજે પાછા ફરતી વખતે કાકા થાકી જતા અને ટેક્ષી કરવી જ પડતી.ખૂંચતું તો ખરું પણ કોઇ ઉપાય નહોતો.

સાંજે થાકી પાકીને ઘેર આવતા ત્યારે મહેશકાકાની ફરમાઇશ ચાલુ રહેતી. થાકેલી ચતુરાને સીધા રસોડામાં ઘૂસવું પડતું.

આખરે દસ દિવસ પૂરા થયા.કાકાના બધા રીપોર્ટ નોર્મલ આવ્યા હતા.

કાકાની બધી સગવડ પૂરી સચવાઇ હોવાથી કાકા ખૂબ  ખુશ થયા હતા. તેજલ અને ચતુરાને ખૂબ આશીર્વાદ સાથે તેજલના હાથમાં ફકત સો રૂપિયા મૂકયા. કાકાને સ્ટેશને મૂકીને ચતુરા અને તેજલ પાછા આવ્યા ત્યારે હાશકારાનો દમ લીધો.

લગ્ન આડા બે મહિના જ રહ્યા હતા.અને હજુ સુધી કયાંયથી લોનનો મેળ નહોતો પડયો.

એવામાં અચાનક એક દિવસ મહેશકાકાના પડોશી તેનું વિરલનું ઘર  શોધીને આવી ચડયા.

કાકાએ એક નાનકડી બેગ તેની સાથે મોકલાવી હતી તે અને એક કવર આપી ગયા.

વિરલને નવાઇ લાગી. કાકાએ વળી આજે આ શું મોકલ્યું છે ? ચતુરાને પણ નવાઇ લાગી. બેગને તાળૂં મારેલું હતું. વિરલે કવર ખોલ્યું તો તેમાંથી બેગની ચાવી  નીકળી અને સાથે એક નાનકડો પત્ર નીકળ્યો.

બેટા, વિરલ અને ચતુરા,

આજ સુધી તમારે ઘેર હક્કથી આવતો રહ્યો છું. અને તમે બંને એ તકલીફ વેઠીને પણ મને પ્રેમથી સાચવ્યો છે. હું બધા સગાઓને ઘેર આ રીતે જતો હતો.કેમકે હું મારા પૈસા કોને દેવા એ માટે યોગ્ય પાત્રની શોધમાં હતો. અને મને તમે મારા દીકરા વહુ જેવા જ લાગ્યા છો. આ વખતે આવ્યો ત્યારે મને જાણ થઇ કે તમે આપણી તેજલના લગ્નની ચિંતામાં છો. તમારી વાત એકવાર મેં સાંભળી લીધી હતી.

બેટા, આ સાથે બેગમાં તારી કાકીના ઘરેણા પડયા છે એ આશીર્વાદ તરીકે દીકરીને મોકલું છું.અને સાથે લગ્ન માટે રૂપિયા બે લાખ પણ મોકલું છું. તમારો હક્ક છે કાકા પાસે. સ્વીકારીને મને આભારી કરજો. લગ્નમાં પણ હમેશની જેમ વગર આમંત્રણે જ આવવાનો છું. દીકરાને ત્યાં આવવામાં વળી માન કેવા ?

મારા અવસાન પછી મારા ઘરનો વારસદાર પણ તું જ છે.અને મને વિશ્વાસ છે કે મારી બધી ઉત્તરક્રિયા તમે કરશો જ. બસ..બેટા,મને અગ્નિદાહ તારે હાથે જ મળશે ને ?

કાકાના આશીર્વાદ.

વિરલે બેગ ખોલી.એમાંથી નીકળેલા  કાકીના દાગીના  સામે બંને અભીની આંખે જોઇ રહ્યા.કંજૂસ કાકાની આવડી મોટી ભેટ..! કાકાના રૂપમાં ઇશ્વરે આવી મોટી મદદ મોકલી દીધી.મનમાં શબ્દો પડઘાઇ રહ્યા.

કરેલું કદી નકામું જતું નથી.