હૂંફ અને હેત…

એક સવારે….

બોરસલ્લીની

છમ્મલીલી ડાળીઓને

બંધ આંખે…

હળવે હાથે..

પસવારતી બેઠી ‘તી હું…

બે ચાર મૌન ક્ષણો…

ત્યાં..

વૃક્ષને ફૂટયો ટહુકો…

તારે લખવું નથી કંઇ

મારા વિશે ?

મારા પુષ્પો વિશે ?

માટીમાં ધરબાયેલ મૂળિયા

ખરતા પર્ણૉ….

ફૂટતી કૂંપળો….

કે પંખીઓના ટહુકા વિશે ?

કેટકેટલા વિષયો

રાખ્યા છે અમે તૈયાર

ટપકી પડી પીડા એની

પૂરા સો ટચની….

મારો મૌન હાથ

એની મખમલી ત્વચા પર..

ઢોળાયા હૂંફ અને હેત….

એક ભાવસમાધિ…

સાચુકલા બે મિત્રોની..