અમેરિકાના અનુભવો..

આજનો અનુભવ..1

મારો દીકરો અહીં કાર્ડિયોલોજીસ્ટ છે. સાંજે ઘેર આવીને એવી કોઈ વાત હોય તો કહેતો હોય છે.
આજે આવીને એણે આજની વાત કહી,
મમ્મી, આજે એક પેશન્ટને પેસમેકર મૂકવાનું હતું. 85 વરસની લેડી હતી ( આપણા દેશી શબ્દમાં કહીએ તો 85 વરસના માજી..! ) પેસ મેકર મૂકાવતા પહેલાં એણે મને એક જ સવાલ પૂછયો,
‘ મારે બે વીક પછી બોલીંગની ટુર્નામેન્ટ છે. આ મૂકયા પછી હું એમાં ભાગ લઈ શકીશ કે નહીં ? જો ન લઈ શકાય તો હું પછી પેસમેકર મૂકાવીશ.
હાર્દિકે જવાબ આપ્યો કે હા, તમે પંદર દિવસ પછી ટુર્નામેન્ટમાં જરૂર ભાગ લઈ શકશો. ‘
ત્યારે તેને હાશકારો થયો અને પેસમેકર મૂકાવવા તૈયાર થયા. .જે તેને માટે તાત્કાલિક મૂકાવવું ખૂબ જરુરી હતું..
મને સ્વાભાવિક રીતે મનમાં વિચાર આવી ગયો કે આપણે ત્યાં 85 વરસના માજી મંદિર કે કોઈ ધાર્મિક સ્થળ સિવાય બીજી કોઈ વાત વિચારે ખરા ? વિચારે તો પણ સમાજ કે સ્વજનો તેને માટે કેવી વાત કરે ? કોઇ મોટી ઉમરની સ્ત્રી જરાક વધારે તૈયાર થાય તો કહેવાય કે ” ઘરડી ઘોડી ને લાલ લગામ .”
અહીં કોઈ પણ ઉંમરે જીવનને માણવાની જે તત્પરતા છે એ મને ખૂબ ગમે છે, ખૂબ સ્પર્શે છે.
કોઈ સરખામણી કરવી નથી છતાં મનમાં વિચાર ફરકી જ જાય છે.

 

ગઈ કાલનો એક અનુભવ…2

અહીં સવારે ઘરમાં એકલા હોઈએ ત્યારે અમે બંને બાજુમાં જ આવેલા મોલમાં ચાલવા જઈએ. મજાની વાત એ કે અહીં રસ્તો ઓળંગવામાં જરા યે ડર નથી લાગતો. અમદાવાદ કે રાજકોટ, જામનગર કે કદાચ ગુજરાતના કોઈ પણ શહેરમાં રસ્તો ક્રોસ કરતા મને તો બહું ડર લાગતો હોય છે.
ગઈ કાલે મોલમાં ચાલતા હતા ત્યાં એક સ્ટોરમાં ખેડા જિલ્લાના એક બહેન કાઉન્ટર સંભાળતા હતા. એની સાથે થોડી વાતચીત થઈ. છેલ્લે એક બીજાના નામ પૂછયા ત્યારે મારું નામ સાંભળીને એમણે પૂછયું,
” આખું નામ ” ?
“નીલમ દોશી “
એટલે પેલા દીકરી મારી દોસ્ત જેમણે લખી છે એના લેખક તો તમે નહીં ને ?
અને મારો જવાબ હકારમાં મળ્યા પછી તો…
વહાલની જે વર્ષા થઈ છે.એમાંથી હું હજુ સુધી કોરી નથી થઈ.
મજા પડી ગઈ.

 

આજનો અનુભવ..3

આજનો અનુભવ જોકે સારો નથી રહ્યો.

બે દિવસ પહેલા મારા દીકરાના મિત્ર અને તેની પત્ની અમને મળવા આવ્યા હતા. એ મિત્ર દંપતી પણ ડોકટર છે.

તેમને છ વરસની એક દીકરી છે. કંઇક વાત નીકળતા મિત્રપત્ની  ડો. દર્શનાએ કહ્યું,

‘ ગયા વરસે ક્રીસમસ ઉપર હું કોલ ઉપર હતી. તેથી પ્રાચીના ટીચર માટે ગીફટ લેવા નહોતી જઈ શકી.તો ક્રીસમસના અનુસંધાનમાં  ટીચરે બીજા બધા બાળકોને કાર્ડ આપ્યા. ફકત મારી દીકરીને  ન આપ્યું. કેમકે તેણે ગીફટ નહોતી આપી.

છ વરસની પ્રાચીને  અપમાન લાગ્યું. તે ઘેર આવીને રડી પડી કે ટીચરે મને કેમ ગીફટ ન આપી ?

ડો. દર્શનાને ખૂબ ખરાબ લાગ્યું. કે કદાચ હું સમયસર ગીફટ ન મોકલી શકી તો નાના બાળક સાથે આવું કેમ કર્યું ?

તેણે સ્કૂલના પ્રીન્સીપાલને આ વાત કરી.અને પરિણામ..?

આજે પણ પ્રાચી સાથે રોજ રોજ ઓરમાયું વર્તન થાય છે અને પ્રાચી રોજ સવારે સ્કૂલે નથી જવું ની રટ લગાવે છે.

ડો.દર્શના અફસોસ કરતા કહે છે કે કાશ ! મેં ટીચરની ફરિયાદ કરવાની ભૂલ ન કરી હોત.

કોઈ ટિકા ટિપ્પણ કર્યા સિવાય જે વાત થઈ એ એમ જ મૂકું છું.

આજનો અનુભવ..4

ગયા અઠવાડિયે એક મિત્રને ઘેર જમવા ગયા હતા. મિત્રના દાદીમા પહેલી વાર અમેરિકા એક મહિના માટે આવ્યા હતા. દાદીને અમેરિકા બતાવવાની હોંશથી એણે મમ્મી, પપ્પા સાથે દાદીમાને પણ ખાસ તેડાવ્યા હતા.

મેં હસતા હસતા દાદીમાને પૂછયું,

‘ બા, મજા આવે છે અમેરિકામાં ? ગમે છે ?

ગામડેથી આવેલા માજીએ ઉભરો ઠાલવ્યો.

“ ન મળે દેવ દર્શન, ન મંગળા આરતી. બાથરૂમમાં ના’વા ઘૂસીએ તો માલીકોર મોટી મોટી કુંડિયું. માંય ગરવું કેમ ? આવી કૂંડિયું ન નખાવતા હોય તો.

 પાડોશમાં કોણ રે છે એની યે ખબર ન પડે. બાઈ આવું તે કંઈ હોતું હશે ? પેલો સગો તો પડોશી જ કેવાય ને ?

અને આ મારો ધવલિયા કોઇ દિ ઘેર પાણીનો ગલાસ નો’તો ભર્યો અને અહીં વહુના રાજમાં રોજ રાતે ઠામડાં ઘસે છે.’

માજીની વાતો તો ઘણી લાંબી ચાલી. અમે બધા હસતા રહ્યા. મજા પડી માજીની વાતો સાંભળવાની..