બચીબહેનની પ્લેન યાત્રા..

જીવનમાં દરેક વસ્તુ દરેક માટે કયારેક તો પહેલીવાર થતી જ હોય છે. અને એ પહેલીવારની અનુભૂતિ..રોમાંચ..આનંદ અનોખો જ હોય છે. પ્લેનમાં મુસાફરી ન કરી હોય ત્યારે એના કલ્પના નો યે આનંદ હોય છે. પરંતુ પચી વારંવાર જયારે તમે પ્લેનની મુસાફરીથી ટેવાઇ જાવ ત્યારે એ આનંદ..એ ચાર્મ કયાંય અદ્રશ્ય થઇ જાય છે. અતિ પરિચય હમેશા અવજ્ઞાને પાત્ર જ થાય છે ને ?પન યાદ કરો..જયારે તમે પહેલીવાર જિંદગીમાં પ્લેનમાં બેઠા હતા ત્યારે કુતૂહલ,આનંદ કે ગૌરવની કેવી લાગણી અનુભવી હતી.! અલબત બધાની લાગણી અલગ હોઇ શકે.. એની ના નહીં.. હમણાં આપણા બચીબહેનને પણ અચાનક પહેલીવાર પ્લેનયાત્રાનો મોકો મળ્યો. અને તે પણ સાવ એકલા જવાનો… વાત એમ હતી કે બાબુભાઇ મુંબઇ કોઇ કામસર ગયા હતા ત્યાં ગયા પછી તેમને થયું કે ચાલ, બેચાર દિવસ આજુબાજુ લોનાવલા, માથેરાન ફરી આવીએ..અને આમેય આ બચી બિચારી ઘણીવાર પ્લેનની વાતો કરતી હોય છે. પણ કયારેય બેઠી નથી. તો ભલે એ યે આનંદ માણે. એમ વિચારી બાબુભાઇએ સીધી પ્લેનની ટિકિટ બચીબેનને મોકલી દીધી. અને સમજાવાય તેટલું ફોનમાં સમજાવી યે દીધું. અને અમદાવાદથી મુંબઇ કયાં દૂર હતું ? અને બચીબેન ભલે ગામડાના હતા..પ્લેન જોયું નહોતું..પણ એમ તો પટલાણી હતા..બધે પહોંચી વળે તેમ હતા. તેની તો બાબુભાઇને ખાત્રી હતી જ.
બચીબેન પણ પ્લેનમાં જવાની વાતે હરખાઇ ગયા. ગામડામાં તો કયારેયે ઉંચી ઉદતું પ્લેન પણ જોવા નહોતા પામ્યા..અહીં અમદાવાદ આવી ને કયારેક ઉંચે ઉડતું પ્લેન જોવા મળી જાય ત્યારે બચી બહેન બાળ સહજ કુતુહલથી જોઇ રહેતા.આ આવડાક પ્લેનમાં કેમ બેસાતું હશે…તેની સમજણ તેને કયારેય પડતી નહીં. પણ હજુ સુધી કોઇને પૂછયું નહોતું. કદાચ કોઇ પૂછવાલાયક..ખાતરીબંધ જવાબ આપી શકે તેવું કોઇ દેખાયું નહોતું. નહીંતર બચીબેન કંઇ એમ કોઇને પૂછતાં અચાકય કે શરમાય તેવા નહોતા જ.
બચીબહેન તો પોતાની પ્લેન યાત્રામાટે ઉત્સુક બની ગયા. હવે તો નજરે જ જોઇ લેવાશે. ! કોઇને પૂછવાની જરૂર જ કયાં છે ?
નીકળવાની આગલી રાત્રે બચીબહેન ને ઉંઘ ન આવે એ સ્વાભાવિક જ છે ને ? ઉંઘમાં તો બચીબહેન જાતે પ્લેન ઉડાડતા હતા…!!
વહેલી સવારે ઉઠી બચીબહેન તો નાહી ધોઇને તૈયાર થઇ ગયા. બની ઠનીને સરસ શણગાર સજયા. સરસ મજાનું લગન વખતનું પડેલ લાલચટ્ક હિંગળાક રંગનું ભારેખમ સેલુ પાહેર્યું. પ્લેનમાં કંઇ જેવા તેવા કપડે થોડું જવાય ? કંઇક માભો તો લાગવો જોઇએ ને ? કેંઇ જેવી તેવી વાત થોડી હતી ? વટ તો પડવો જોઇએ ને ? તેમણે તો વાળમાં સરસ મજાનું સુગન્ધીદાર તેલ નાખી કચકચાવી ને અબોડો વાળ્યો. અને તેમાં એક નહીં બે ત્રણ સરસ ગજરા નાખ્યા. હાથમાં ડઝનબંધ બંગડીઓ લાલ ને લીલી રણકી રહી. કપાળે મોટા રૂપિયા જેવો ગોળ ચાંદલો..ને ખભ્ભે જિંદગીમાં પહેલીવાર મોટું પર્સ લટકાવ્યું. પગમાં થોડી ઉંચી એડીના સરસ ચકચકિત ગુલાબી ચપ્પ્પ પહેર્યા. અને બચીબહેન પોતાની જાતને અરીસામાં જોઇ મલકી રહ્યા. વાહ શું માભો !! ઘેરથી દહીં ખાઇ શુકન કરી, ભગવાનને પગે લાગી, ચોઘડિયું જોઇ, ગાય તો પહેલેથી ત્યાં મંગાવી રાખી હતી.. તેના શુકન કરી બાબુભાઇની બધી સૂચના યાદ કરી બચી બહેન તો સીધા પહોંચ્યા એરપોર્ટ પર.
હાથમાં મસમોટી સૂટકેસ ઉપાડી..તેને ખેંચતા બચીબહેન તો ધમાધમ કરતાં સીધા અંદર ઘૂસવા ગયા. ત્યાં કોઇએ સૂચન કર્યું..બહાર પડેલ ટ્રોલી લઇ લેવાનું..પણ બચીબેન ને થયુ6 કે પોતે શું એક બેગ માટે ખર્ચા કયાં કરવા ?
અને બચીબહેન ન એથયું રખેને પ્લેન ઉડી જાય તો ? એટલે જલ્દી જલ્દી અંદર ઘૂસવા ગયા. ત્યાં એક્ષ- રે કરાવવા બેગ મૂકવા કોઇએ સમજાવ્યું. બચીબહેન તો છટકયા. મારી બેગમાં શું છે એ જાણવાની તમારે શું પંચાત ? મારે કંઇ બેગના ફોટા નથી પડાવવા. શું સમજયો ભાઇલા ? પણ ભાઇલો બિચારો એમ કયાંથી સમજે ? તેણે બીજા બધાની બેગો બતાવી બચીબહેન ને માંડ માંડ બેગ આપવા રાજી કર્યા. ને તેમને બીજી તરફ આવી જવા કહ્યું. બચીબહેને તો ત્યાંથી બેગ લીધી..અને પછી કહે..,’મારી બેગનો એક્ષ રે કાઢયો તો ફોટો કયાં ? બહ્કીબેનને એક વાર હોસ્પીટલમાં કઢાવેલ એક્ષ રે યાદ હતો જ. એમ કંઇ કોઇ પટલાણી મૂરખ થોડા બનાવી શકે ?!! કહે, એ વિના હું પૈસા નથી આપવાની ફોટા ના. તમે નમે હજુ ઓળખતા નથી. તમને એમ કે ગામડાના છે તો ચાલશે પણ મને બધી યે ખબર છે હોં. !

પૈસા નથી આપવાના..એ જાણી થોડા શાંત પડયા.એરપોર્ટ પરની ધમાલ જોઇ બચીબહેન થોડા ઘાંઘા તો થઇ ગયા..પણ છતાં પટલાણી એમ કંઇ પૂછતાં અચકાય તેમ તો હતા જ કયાં ? તેમણે તેને જ પૂછયું, “ઠીક તંયે તારું એરોપ્લેન છે કયાં ? મને તો અહીં કંઇ દેખાતું નથી. ‘ એક જણાએ આવી ને તેમને સમજાવ્યું અને સામે કાઉન્ટર બતાવી ત્યાં બેગ આપવા જવા કહ્યું. બચીબહેન વટથી હાથમાં ટિકિટ રાખી ખભ્ભે પર્સ ઝૂલાવતા ને બીજા હાથે બેગ ઢસડતા..(ટ્રોલીના પૈસા લાગે એવું ધારી લેવાથી બેગ ઉંચકીને જ ફરતા હતા.)ફટાફટ કાઉન્ટર પાસે પહોંચ્યા. ટિકિટ ઓ.કે. થતાં તેમણે બચીબેનની બેગ બેલ્ટ પર મૂકવા ઉપાડી.અને..ત્યાં તો બચીબહેન રાડોરાડ..! એલા, મારી બેગ ….!! આ ધોળે દહાડે આવી લૂંટ ! માંડમાંડ બચીબહેનને સમજાવવવો ફરી એક પ્રયત્ન થયો.પણ બચીબહેને તો જીદ પકડી..’ના, મારી બેગ તમે લઇ લો..ને હું ખાલી હાથે પ્લેનમાં જાઉં ? ના રે, એવો વિશ્વાસ આ જમાનામાં કોઇનો ન કરાય. તમે બેગ લઇને ઉપડી જાવ..હું મુંબઇ માં તમને કયાં શોધવા જાઉં? ..મારી બેગ તો મારી હારે જ રે’શે. ‘
‘અરે, આવડી મોટી બેગ પ્લેનમાં અંદર સાથે ન લેવાય. તમે ચિંતા ન કરો..જુઓ, આ બધાની બેગ લઇ જ છીએ ને ? તમે મુંબઇ પહોંચશો એટલે તરત મળી જશે.’ ” તે પ્લેનમાં બેગ લઇ ને ન જવાય ? ’
‘ના, ન જવાય…એ અહીં જ આપી દેવી પડે ‘ ’તી..ઇ બેગ મને પાછી કે’દિ મળે ? હું તો મુંબઇ બે ચાર દાડા જ રે’ વાની. ને કપડાં વિના મારે કરવું શું ? ‘ બચીબહેન ની દલીલનો જવાબ બધાને નાકે દમ આવ્યો. ત્યાં એક સમયપારખુએ કહ્યું,’ માસી, જલ્દી કરો..નહીંતર તમારું પ્લેન ઊડી જશે હોં..! ‘ ઓહ..! ..અને બચીબહેન બેગ મૂકી ભાગ્યા..
આગળ જઇ એકાદ ચક્કર માર્યું..પણ કયાં જવું કંઇ સમજાયું નહીં.તેથી બાજુમાં ઉભેલા એક ભાઇને પૂછયું, ‘ ભઇલા, મારું મુંબઇ નું પ્લેન કયાંય દેખાતું નથી..મરે કયાં જવું ? ઉપડી તો નથી ગયું ને ? ‘ ભઇલો બચીબહેનના સદનશીબે ગુજરાતી હતો. અને બચીબહેન સામે જોઇ બધું સમજી ગયો.અને દયા આવવાથી આ બેનડીને પોતાની પત્નીને સોંપી તેને સાથે રાખવા સમજાવ્યું. ભઇલો પણ મુંબઇ જવાનો છે જાણી બચીબહેનને થોડી શાંતિ થઇ. પેલા બહેન સીકયોરીટી ચેક નો સમય થતાં બચીબહેન ને પોતાની સાથે લઇ ગયા.અને શું કરવું તે સમજાવ્યું. પર્સ હાથમાંથી મૂકવાનું કહેતાં બચીબહેન કંઇક બોલવા જતા હતા..પણ પછી આજુબાજુ બધાને એમ કરતાં જોઇ પોતાને થયું..કે પોતે કંઇક લોચા મારે છે…એરરોપ્લેનમાં આવું બધું જ હોતું હશે..એમ સમજી મૌન રહેવામાં જ સાર છે માની ચૂપ થ ઇ ગયા.અને પછી તો પેલા બહેન જેમ કરે તેમ કરતાં ગયા. અને બેન ની સાથેરહેવામાં જ માલ છે તેમ સમજી ગયા. હજુ બોર્ડીંગને વાર હતી. તેની સાથે સોફા પર બેઠા. પણ હોડા મૂંઝાઇ ગયા હતાં તેથી પછી તો પેલા બહેનને એક મિનિટ પણ રેઢાન મૂકે. પેલ અબહેન બાથરૂમ ગયા તો પોતે પણ તેમની પાછળ ઉપડયા. પેલા બિચારા કંટાળી ગયા. પણ તેમનાથી છૂટા પડવાનો કોઇ ઉપાય બચીબહેન સફળ થોડા થવા દે ? અંતે…બોર્ડીંગનો સમય થતાં અંદર જઇ..બેનને બસમાં ચડતા જોઇ..પોતે યે મૂંઝાઇને તેમની પાછળ ગયા તો ખરા. પણ પછી રહેવાયું નહીં તેથી પૂચી લીધું, ‘ તમે બસમાં જવાના છો મુંબઇ ? મારી પાસે તો પ્લેનની ટિકિટ છે. હું તો નકામી તમારી પાછળ દોડી. ‘ બેન કહ્યું, ‘માસી, ચિંતા ન કરો.. તમારે પ્લેનમાં જ જવાનું છે. જો આ સામે ઉભું તમારું પ્લેન.’ અને હમેશાં ઉપરથી ઉડતું ટચુકડુ લાગતું પ્લેન અહીં જાતે સદેજે નજર સામે જોતાં બચેબહેન ના હરખનો તો પાર ન રહ્યો.તે અહોભાવથી જોઇ રહ્યા.અને બસ ઉભી રહેતાં જ બધાને ધક્કા મારી ઝડપથી નીચે ઉતરી જે સ્ફૂર્તિથી નીચે ઠેકડો માર્યો..ને પ્લેન તરફ દોટ મૂકી.. બધા જોઇ જ રહ્યા. કોઇને કંઇ સમજાયું નહીં કે આખરે થયું શું ? અને બચીબહેન સડસડાટ વટથી પ્લેન તરફ દોડયા. વાજનદાર સેલુ પગમાં આવતાં એકવાર પડયા..પણ ઉત્સાહના અતિરેકમાં બધું અવગણી ને અંદર ઘૂસ્યા.
અને અંદર જતાં ની સાથે જ પહેલી સીટ પર જલ્દી જલ્દી જગ્યા રોકવાના ઇરાદાથી બેસી ગયા. એરહોસ્ટેસે આવી ને તેમને આગળ જવા વિનતિ કરી. બચીબહેને તો ચોખ્ખી ના સુણાવી દીધી. હું પહેલા ચડી છું તો પાછળ કેમ બેસું ? બીઝનેસ કલાસ અને ઇકોનોમી કલાસનો તફાવત સમજાવતાં એરહોસ્ટેસને નાકે દમ આવી ગયો. અંતે તેમને તેમની ટિકિટ નો નંબર બતાવી સમજાવ્યા. અને જગ્યાએ બેસાડી એરહોસ્ટેસે રાહતનો શ્વાસ લીધો.

બારી પાસે સીટ મળતાં બચીબહેન ખુશખુશાલ થઇ ગયા.અને બારી ને ધક્કો મારી ખોલવા ના શુભ કાર્યમાં લાગી ગયા. ન ખૂલતાં એરહોસ્ટેસને બોલાવી, બે’ન જરા, આ બારી ખોલી દો તો..’ કહ્યું. એરહોસ્ટેસ એક મિનિટ મૌન રહી. પછી ધીમું હસતાં તેમણે સમજાવ્યું કે બારી ન ખૂલે. ’ અરે, ન શું ખૂલે ?..જરા જોર કર ને મારી બઇ, આ તો મને આ તમારી બારીયું ખોલતા આવડતું નથી. નહીંતર હમણાં બધીયે બારીયું ખોલી દઉ..ખોલ્યા વિના નીચે જોવું કેમ ? ‘ કહી બચીબહેને તો બારી પર જોર અજમાવ્યું. એરહોસ્ટેસે તેમને સમજાવી લીધું ત્યાં તેને થ્યું કે એકાદ ટેબ્લેટ આજે પોતાને જ લેવી પડશે. આને હેન્ડલ કરતાં કરતાં..અને હજુ તો આને બેલ્ટ બાંધતા સમજાવવાના હતા.!!

બચીબેહેન તો ચોખ્ખું સંભળાવી દીધું, ‘ હું કંઇ નાની કીકલી નથી.. તે પટ્ટા બાંધીને બેસું.. હું તો બરાબર પકડી રાખીશ. તમે ગમે તેટ્લું ઉંચે ઉડાડો તો યે પડીશ નહીં….માટે તમતમારે મારી ચિંતા કર્યા વિના એ ય ને જાવા દો..ઉડાડો જલ્દી જલ્દી… મૂંઝાયેલી એરહોસ્ટેસે અંતે બાજુમાં બેસેલ બધાને બતાવ્યા. અને સમજાવ્યું કે આ નિયમ છે. બધાએ બેલ્ટ તો બાંધવો પડે. એમ કહી બાજુમાં બધા તરફ ઇશારો કર્યો. ’ ઠીક તંયે તું કે’તેમ..’ બચીબહેને જાણે હથિયાર હેઠા મૂકયા.

અને એરહોસ્ટેસે રાહતનો શ્વાસ લઇ ..પોતે જ બચીબહેનને બેલ્ટ બાંધી દીધો. અને અંતે સીટમાં જકડાયેલ બચીબહેન પ્લેનમાં ઉડયા…ને આકળવિકળ આંખે બધું જોતા રહ્યા. ઓહ ! માલીકોર તો સાવ બસ જેવું દેખાય છે !

ક્રમશ: